เรื่องของไสยศาสตร์คงจะเป็นเรื่องที่เราทุกคนน่าจะเคยได้ยิน ได้ฟังหรือได้สัมผัสมาแล้วไม่มากก็น้อย ถึงแม้ว่าสมัยนี้จะไม่ค่อยมีให้เห็นมากเท่าไร แต่ในสมัยก่อนก็คงจะได้ยินเรื่องเหล่านี้มาบ้าง คนเล่นไสยศาสตร์เมื่อก่อนก็คงจะเหมือนการฝึกวิชาฝึกการต่อสู้เหมือนกันในสมัยนี้ เพราะหลายครั้งก็มักจะเคยได้ยินเรื่องของการต่อสู้กันเกิดขึ้นใครแข็งแกร่งกว่าก็อยู่รอด ใครอ่อนแอก็พ่ายแพ้กันไป แต่การพ่ายแพ้ บางครั้งก็มาในรูปแบบของอาการเสียสติหรือไม่ก็เสียชีวิต และเรื่องที่เราจะเล่าให้ฟังนี้ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่อง เกี่ยวกับคนมีของเหมือนกันที่กำลังลองของหรือลองความสามารถของตนเองจนเกิดเรื่องราวสุดหลอนขึ้น โดยเรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณเด่นในสมัยเด็กๆที่คุณเด่นกรุณาเล่าให้เราฟัง เรื่องมีอยู่ว่า
สมัยเด็กผมอยู่ ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่จังหวัดนครนายก ผมได้พบเห็นเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับไสยศาสตร์มามากมาย ส่วนมากเกี่ยวกับการอยู่ยงคงกระพัน บ้างก็มีพระห้อยคอ บ้างก็มีตะกรุดหรือผ้ายันต์ติดตัว ที่แน่ๆ คือผู้ชายจะสักยันต์ต่างๆ กันแทบทุกคน
แต่ก็มีลุงแก่ๆอายุประมาณห้าสิบเศษชื่อลุงดั่น แกมีอาชีพทำสวนผักอยู่ใกล้ๆ บ้านผม ลูกๆ แกเติบโตแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ลุงดั่นจึงอยู่กับเมียของแกสองคนตายาย เมียของแกชื่อป้าแวว โดยลุงดั่นนี่แหละที่เป็นคนเล่าเรื่องของขลังต่างๆ ให้ผมฟังหลายครั้ง โดยเฉพาะความเชื่อถือในกฎเกณฑ์เก่าๆ อย่างเคร่งครัดที่ได้ฟังแล้วแทบไม่น่าเชื่อ
ลุงดั่นบอกว่าคนเล่นของจะไม่ยอมไปกินอาหารในงานศพ ถ้าไปงานศพกลับมาต้องรีบล้างหน้าด้วยน้ำมนต์ หรือน้ำแช่ใบทับทิม
นอกจากนี้จะไม่กินผลไม้ เช่น มะเฟืองและละมุดเด็ดขาด เพราะถือว่าคล้ายคลึงกับอวัยวะเพศของผู้หญิง แม้แต่น้ำเต้าก็ไม่กิน เพราะทั้งชื่อและลักษณะมันจะไปเหมือนกับหน้าอกผู้หญิง
ไม่ลอดราวตากผ้า ไม่ลอดใต้บันได เพราะเชื่อว่าจะทำให้ของเสื่อม
ถ้าเข้าส้วมข้างๆ บ้าน แล้วมีใครมาตะโกนเรียกก็จะไม่ยอมขานรับเลย จนกว่าจะโผล่ออกมาแล้ว
ลุงดั่นแกมีห้องพระเล็กๆ อยู่ข้างห้องนอน แกเคยพาผมเข้าไปดูครั้งหนึ่งตอนที่ผมเข้าไปผมเห็นบรรยากาศดูทึบทึมน่ากลัว ข้างในจะมีพระ บูชากับเทวรูป ตุ๊กตาเด็กสูงราวหนึ่งศอก ปิดทองแทบทั้งตัว…แกบอกว่าแกเลี้ยงกุมารทองไว้เฝ้าบ้านด้วย
“ถ้ามีใครคิดร้ายบุกเข้ามา กุมารทองของข้าก็จะจัดการมันเอง” แกบอกผมพร้อมเสียงหัวเราะ แต่แววตาดูเหี้ยมเกรียมน่าขนลุก
พ่อผมเล่าว่า เมื่อตอนหนุ่มๆ ลุงดั่นเป็นนักเลงใหญ่ ก่อศัตรูไว้มากมาย แม้ว่าต่อมาแกจะวางมือ หรือที่เขาเรียกกันว่า “ถอดเขี้ยวถอดเล็บ” แล้ว แต่ก็ไม่แน่ว่าพวกศัตรูเก่าๆ ยังจะอาฆาตจองเวรอยู่หรือเปล่า? ด้วยเหตุนี้เอง ลุงดั่นจึงต้องระวังตัวอยู่ตลอดเวลา
กลางดึกสงัดในคืนหนึ่งก็มีเหตุร้ายเกิดขึ้น เมื่อชาวบ้านได้ยินเสียงคล้ายสัตว์ขู่คำราม ที่ปนมากับเสียงเด็กแผดร้องโหยหวน ตามด้วยเสียงแช่งด่าของลุงดั่น…จนกระทั่งเสียงน่ากลัวต่างๆ ได้เงียบหายไป พวกเราจึงจุดไฟออกไปดู
ภาพที่เห็นทำให้ตกตะลึงไปตามๆ กัน!
พวกเราเห็นลุงดั่นนุ่งกางเกงขาก๊วยตัวเดียว หน้าอกกับแผ่นหลังมีลายสักยันต์แวววาว มือถือดาบยืนตั้งท่าอยู่ที่หัวบันได สายลมพัดยอดไม้ก็ดังซู่ซ่าเกรียวกราว ฟังเหมือนเสียงใครกลุ่มหนึ่งกำลังหัวเราะครืนอย่างเย้ยหยัน
“มาฆ่ากูซีวะ ไอ้เดนนรก! เมียกูไปทำอะไรให้มึง ไอ้หน้าตัวเมีย…รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้”
เพื่อนบ้านที่เข้าไปดูหลายคนก็ช่วยกันปลอบโยนและกล่อมลุงดั่นให้สงบลง จากนั้นลุงดั่นก็โยนดาบทิ้ง แล้วนั่งซบหน้ากับฝ่ามือสะอื้นหนักทุกคนต่างงุนงงสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเข้าไปในบ้านของแกทุกคนต่างตกใจกับภาพที่เห็น
คือป้าแววนอนหงายลืมตาโพลง เลือดท่วมตัว ใบหน้าและบริเวณอกมีรอยเหมือนถูกกรงเล็บของสัตว์ใหญ่ฉีกเหวอะหวะอย่างน่าสยดสยอง…ใกล้ๆ กันนั้นมีร่างของตุ๊กตาที่เรียกกันว่ากุมารทอง ในสภาพคอขาด แขนขาหักรุ่งริ่งแทบกลายเป็นเพียงแค่เศษดินเท่านั้น
ไม่ต้องบอกก็รู้กันดีว่า ศัตรูเก่าของลุงดั่นตามมาอาฆาตจองเวรอย่างไม่ลดละ…แม้ว่าจะทำร้ายลุงดั่นไม่ได้ แต่เมีย ของแกก็ต้องรับเคราะห์แทน
เมื่อเผาศพป้าแววแล้ว ลุงดั่นก็หาสายสิญจน์มาล้อมบ้านไว้ ตอนกลางคืนก็ถือดาบลงไปเดินวนๆเวียนๆรอบบ้าน ด้วยความหวาดระแวงว่าอาจจะถูกศัตรูเข้ามาปองร้ายอีก
แต่สิ่งที่ทำให้เพื่อนบ้านขนหัวลุกไปตามๆกันก็คือ ตอนดึกๆ เมื่อลุงดั่นขึ้นไปนอนแล้ว มันก็มักมีเสียงหมาหอนโหยหวน ดังเยือกเย็นเข้าไปถึงหัวใจ…หลายๆ คนก็บอกว่า เมื่อแง้มหน้าต่างดูก็เห็นป้าแววเดินเลาะอยู่ริมรั้วไม้ไผ่ที่มีสายสิญจน์ล้อมรอบ พลางร่ำไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะเดินหายลับไปทางป่าช้า เป็นอย่างนี้อยู่นานเกือบเดือน
หลังจากป้าแววเสียไปประมาณเดือนกว่าๆ ลุงดั่นแกก็เสียตามไป ตอนที่ชาวบ้านเข้าไปเก็บศพลุงดั่นเขาก็พูดกันว่าศพของลุงดั่นนั้นไม่ปรากฏว่ามีบาดแผลใดๆ เลย คนก็เลยลือกันว่าป้าแววหาโอกาสเข้าไปในบ้านจนได้แล้วพาลุงดั่นไปอยู่ด้วย แต่ บางคนก็เชื่อว่าเป็นฝีมือของศัตรูเก่าของลุงดั่นที่ตามมาทำร้ายแกอีก อาจจะเข้าทำนองว่า “เหนือฟ้ายังมีฟ้า” เรื่องของคนเล่นของแถวบ้านผมอย่างลุงดั่นจึงปิดตำนานลงเพียงเท่านี้