ยุคปัจจุบัน คนเราไม่ค่อยอยากจะออกจากบ้านกันเท่าไร เพราะแค่จะกินอะไร เราก็สั่งในแอปแล้วจะมีไรเดอร์มาส่งของให้กันใช่ไหมคะ แล้วเพื่อนๆเคยรู้ไหมคะ ว่าพี่ไรเดอร์เขาก็มีประสบการณ์หลอนๆมาเล่าให้ฟังเหมือนกัน ซึ่งเรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงของพี่ไรเดอร์ท่านหนึ่งที่รับออเดอร์หลอนมา เขาจะเจอกับอะไรบ้าง เราไปฟังพร้อมๆกันเลยค่ะ
เรื่องนี้ขอย้อนไปเมื่อประมาณปลายปี 64 วันที่เกิดเรื่องผมทำงานถึงกะดึกเลิกงานประมาณ 22.30 ระหว่างที่ใกล้กำลังจะเลิกงานก็รู้สึกหิวขึ้นมา ก็เลยแวะไปแถวๆซอยคุณพระ(คลองหลวง 27) เพื่อหาอะไรกิน ปรากฏว่ากำลังจะเลี้ยวเข้าซอย เสียงแจ้งเตือนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา “มี๊บๆ” เลยเหลือบสายตามองไปที่โทรศัพท์ก็คือมีออเดอร์เข้านั่นเอง และหลังจากที่กดรับ “บุคคลปริศนา” ก็ได้ส่งข้อความมาหาผมทันทีที่กดรับออเดอร์ พร้อมเบอร์โทรเสร็จสรรพ หลังจากที่ได้ข้อมูลมาเรียบร้อยก็ไปรอออเดอร์จนเสร็จ แล้วขับรถมาจนถึงหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง พอมาถึงหน้าหมู่บ้านก็จะเจอ พี่รปภ. ซึ่งพี่ รปภก็ถามผมว่า : บ้านเลขที่เท่าไหร่ครับ
ผมก็ตอบบ้านเลขที่พี่เขาไป (หลังจากที่ผมบอกพี่ๆรปภ ก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก) แล้วก็ถามผมว่า
“บ้านเลขที่ผิดรึเปล่า เลขที่เท่าไหร่นะครับ?
ผมก็ย้ำอีกรอบพร้อมเสียงที่ดังขึ้น พี่รปภคนที่ 1 ก็บอกกับผมว่า : น่าจะผิดบ้าน บ้านนี้มันเป็นบ้านร้าง จะมีคนสั่งของได้ยังไง? ลองโทรหาเขาดูซิ
แรกๆที่ได้ยินผมก็งงๆและผมก็เลยโทรไปที่เบอร์ที่ลูกค้าให้มาแต่ก็ไม่มีใครรับสายผม ผมก็โทรไปย้ำอีก 2 ครั้งเพราะคิดว่าบางทีเขาอาจไม่ว่างรับสายก็ได้ แต่ทั้ง 3 รอบ ก็ไม่มีใครรับสายผมเหมือนเดิม
และรปภคนเดิมก็เริ่มเล่าประวัติบ้านนั้นให้ผมฟัง พี่เขาเล่าว่า
“เจ้าของบ้านหลังนั้นแกติดหนี้สินจนธนาคารมายึดบ้าน เขาก็เลยคิดสั้นฆ่าตัวตาย แล้วก็ยิงคนสวนเป็นคนลาวที่อยู่ในบ้านอีกคนไปด้วยซึ่งตอนนั้นผมก็เริ่มใจเสียแล้วและคิดว่าจะเอายังไงดีวะ สักพักได้ยินเสียงพี่รปภอีกคนพูดว่า
“อาจจะเป็นบ้านใกล้ๆ ก็ได้ลองไปดูไหม เห็นเขากินเหล้ากันอยู่เขาอาจจะสั่ง” (ในใจผมคิดว่า เขาระบุเลขที่บ้านขนาดนี้จะผิดได้ไง แต่เอาวะไหนๆก็มาแล้ว ไปดูสักหน่อยแล้วกัน) ….ผมก็เข้าไปและขับรถตามพี่ รปภคนที่2 ไปที่บ้านใกล้ๆก่อน ปรากฏว่า ไม่มีใครกินเหล้าสักคนแล้ว เพราะมันดึกแล้ว และคงไม่ใช่บ้านนี้สั่งแน่นอน เพราะถ้าสั่งก็คงต้องนั่งกินเหล้ารอกับแกล้มอยู่แน่นอน จังหวะนี้ผมก็เลยบอกพี่ รปภไป ว่า…
“ไหนๆก็มาถึงตรงนี้ พี่พาผมไปดูหลังที่ว่า หน่อยได้ไหมครับ ผมจะได้ถ่ายรูปส่งบริษัทด้วย ซึ่งพี่ เขาก็พาไปแต่โดยดี ตอนกำลังจะไปถึงหน้าบ้านคือลมแรงมากแบบคิดว่าพายุกำลังจะเข้า พอไปถึงหน้าบ้านก็เป็นสภาพแบบบ้านร้างเลยครับเป็น บ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้ผุพัง และเก่า ผมเลยรีบถ่ายรูป และรีบออกจากตรงนั้นโดยเร็วเพราะรู้สึก ขนลุกตลอดเวลา พี่รปภ ที่ไปด้วยกันก็ขนลุกเหมือนกับผม
แต่เรื่องหลอนยังไม่จบเท่านี้ครับ คือ หลังจากที่ได้ถ่ายรูปบ้านหลังนั้นเสร็จผมก็รีบขับออกจากตรงนั้นแล้วมาลองโทรหาเบอร์ที่ส่งข้อความมาตอนที่ผมกดรับออเดอร์นั้นอีกครั้งตรงหน้าหมู่บ้าน เพื่อจะยืนยันยกเลิกออเดอร์ ปรากฏว่าครั้งนี้เขารับสาย ผมก็เลยเปิดลำโพงให้พี่ๆ รปภ ฟังด้วยกัน
ผม : สวัสดีครับ มาส่งอาหารอยู่บ้านเลขที่เท่าไหร่นะครับ ?
ปลายสาย ก็เงียบประมาณ 10 วินาที ระหว่างนั้นผมก็พูด ฮัลโหลๆตลอด
จนผมถามย้ำอีกครั้งว่าผมมาส่งอาหารตามที่สั่งไว้ครับ อยู่บ้านเลขที่เท่าไรนะครับ
คราวนี้ปลายสายก็ตอบผมแล้วครับ เป็นผู้หญิงเสียงแข็งมาก พูดกึ่งตะโกนว่า “ เอาไปทำไม!”
ผมก็ตอบเธอกลับไปว่า : ผมต้องการเลขที่บ้านครับ เพราะผมเข้าไปส่งไม่ถูก
จากนั้นปลายสายก็ เงียบไม่พูดอีกเลย
ผมก็ฮัลโหลไปประมาณ 10 วินาทีได้แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก ผมรู้สึกใจไม่ดีเลยกดตัดสายไป
สรุปสุดท้ายผมก็ได้ทำการยกเลิกไปแล้วให้อาหารเหล่านั้นกับพี่ๆ รปภ ไปครับ
ซึ่งมาถึงตรงนี้แล้ว ผมไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าเป็นการแกล้งสั่งรึเปล่า แต่ถ้าเป็นการแกล้ง คงเป็นการแกล้งที่ว่างมากกก ผมก็มีเวลาจำกัดในการทำงานของผม โดนแกล้งแบบนี้ทำให้ผมเสียทั้งรายได้และเวลาไปอีก (แล้วผมก็ขอให้มันเป็นแค่การแกล้งจริงๆ ไม่งั้นมันจะเป็นภาพความทรงจำหลอนของผมไปอีกนาน)