มีใครเคยได้ยินเรื่องจิตก่อนตายกันบ้างไหมคะ บางคนก่อนตายเขายังมีห่วงหรือหวังที่อยากจะเจอกับใครสักคนหนึ่ง ซึ่งว่ากันว่า แม้ตายไปแล้ว เขาก็ยังคงรออยู่ตลอด แถมถ้าเป็นคนที่ตายโหงหรือตายอย่างกะทันหันด้วยแล้ว ห่วงที่มีอยู่นั้นจะยิ่งทำให้วิญญาณเฮี้ยนขึ้นเรื่อยๆ ดังเรื่องที่เราจะนำมาเล่าให้ทุกคนฟังกันในวันนี้ ซึ่งเป็นประสบการณ์ตรงของคุณแก้วที่เป็นคนกลัวผีมากๆ แต่เธอก็บอกว่า เรื่องที่เธอจะเล่ามันอาจจะไม่ได้น่ากลัวมากเหมือนเรื่องของคนอื่นๆ แต่ออกจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากกว่า เรื่องจะเป็นมายังไง เราไปฟังพร้อมๆกันเลยค่ะ
เราชื่อแก้วค่ะเป็นคนร้อยเอ็ดแต่มาโตที่กรุงเทพ ย้ายมาอยู่แบบถาวรเลยและเราก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเกิดด้วย ความผูกพันกับบ้านเกิดจึงมีน้อยมาก เมื่อกลางเดือน พฤศจิกายน เมื่อปีที่แล้ว แม่เรากลับ ไปบ้านที่ร้อยเอ็ดเพื่อไปพักผ่อน แต่เราไม่ได้กลับด้วย และปกติเราก็ไม่ได้กลับไปอยู่แล้ว พอแม่กลับไปได้สามวันเขาก็โทรมาหาเราอยากให้เรากลับบ้านหน่อย ไอส้มมันยากเจอ ( ซึ่งไอส้มนี่ก็คือน้องสาวของเราเอง แต่ไม่ใช่น้องคลานตามกันมานะคะ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน สนิทกันมากตั้งแต่เกิดแล้ว ด้วยความที่ว่าเราย้ายมาอยู่กรุงเทพก็เลยไม่ค่อยได้เจอกัน)
เราก็บอกแม่ไปว่าขี้เกียจกลับและงานก็ยังยุ่งๆอยู่ แม่ก็พูดเสียงเรียบๆมาจากปลายสายว่า กลับมาหามันหน่อย เดี๋ยวมันก็ไม่อยู่แล้ว เราก็ถามว่า มันจะไปไหนล่ะ แม่ก็บอกว่า มันจะไปอยู่ที่อื่นกับผัวมัน
ไอเราก็งง แล้วถามแม่ว่ามันจะไปตอนไหน แม่ก็บอก อีกสามสี่วันมันก็จะไปแล้ว ถ้าไม่มาก็ไม่ได้เจอแล้วนะ และก็จะได้กลับมาช่วยงานศพด้วย ที่บ้านมีคนตาย หลังจากที่เราได้ยินแบบนั้น เราก็เลยตัดสินใจกลับบ้านหลังจากที่ไม่ได้กลับมานานมากค่ะ เหตุผลหลักๆคือไปหาน้อง ส่วนที่ว่ามีคนตายเราไม่ค่อยใส่ใจอยู่แล้วเพราะเราไม่ค่อยรู้จักใครเราก็เลยรีบจัดแจงงานและวันต่อมาเราขับรถกลับบ้าน เราเดินทางจากกรุงเทพประมานห้าทุ่ม
แม่ก็โทรมาหาเป็นพักๆเพื่อที่จะถามว่าเราถึงไหนแล้ว ถ้าใกล้ถึงก็โทรมาบอกด้วย จะได้เปิดไฟที่บ้านเอาไว้ และเราก็ขับรถมาถึงประมานตีห้าค่ะ หมู่บ้านเรามีทางเข้าสามทาง เราเข้าถนนเส้นกลางเพราะสุดถนนจะเป็นบ้านของยายพอดี บ้านยายจะมีน้า ส้ม ยาย หลาน อยู่ด้วยกัน ส่วนครอบครัวเราจะมีบ้านอยู่ต่างหากที่ท้ายหมู่บ้านเลยหลังบ้านก็จะเป็นทุ่งนา แต่ที่เราขับมาบ้านยายเพราะแม่มานอนบ้านยาย
พอขับรถเข้ามาถึง ไฟหน้ารถมันก็สาดไปหน้าบ้าน เราก็เห็นไอส้มน้องสาวเรานั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าบ้าน พอเราขับมาใกล้ๆมันก็ยืนมองมาทางเราเหมือนจะดูว่าใช่เรามั้ย พอรู้ว่าใช่มันก็ยิ้มดีใจวิ่งมารอเราลงจากรถ พอเราลงมามันก็วิ่งมากอดใหญ่เลย แล้วบอกว่าคิดถึงๆ เราก็งงๆ เขินๆ ไง เพราะปกติมันไม่ค่อยทำแบบนี้ เราก็ถามมันว่า มานั่งทำไรตรงนี้ มันก็บอกว่ามานั่งรอเรา เราก็งงว่ามานั่งทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าจะมาถึงตอนนี้ มันก็บอกว่ารู้มาจากป้าแหวนซึ่งป้าแหวนที่มันพูดถึงก็คือแม่ของเราเอง
พอเจอกันเราก็คุยๆกันปกติถามนู้นนี่กันตามประสาคนไม่ค่อยเจอกันนาน เรานั่งคุยกันแค่ข้างล่างไม่ได้ขึ้นไปบนบ้าน และสักพักแม่ก็เดินลงมาจากบ้านพร้อมกับน้า ทั้งสองคนก็เห็นเราแล้วก็ตกใจ มองเรากับส้มสลับกันแล้วหันไปมองหน้ากันเองแบบตกใจ แล้วแม่ก็บอกให้เรามาช่วยจัดดอกไม้ไปไว้งานศพให้หน่อย เราเลยถามแม่ไปว่าศพใครและเป็นไรตาย แม่ก็บอกแค่ว่าขับรถชนสิบล้อตายด้วยกัน 5 ศพ แต่ไม่ได้บอกว่าใคร แม่บอกว่าถ้าอยากรู้ให้ไปดูเองที่วัด
แล้วแม่ก็เดินไปหลังบ้าน น้าเราทีเป็นแม่ของไอส้มก็ทำหน้าเศร้าๆเหมือนจะร้องไห้ มองหน้าเรากับส้มแล้วก็เดินไปหลังบ้าน เราสงสัยว่าทำไมเขาไม่บอกว่าใครตาย ตายกันตั้ง5 คน ต้องเป็นญาติเราแน่ๆเลย เพราะแม่ไม่อยากบอก แถมน้าแอบร้องไห้อีก เราเลยหันมาถามน้องว่า
เรา:ใครตายวะ
ซึ่งส้มมันก็บอกเราแค่ว่า ให้ไปดูที่วัดเอง
เราก็ยิ่งงงมากกว่าเดิม ทำไมไม่มีใครบอกว่าใครตาย ญาติคนไหนตาย มีแต่คนไม่บอกแล้วให้เราไปดูเอง แล้วมันก็ยิ่งทำให้เราอยากรู้มากขึ้น แต่ก็ยังไม่ทันได้ไปที่วัดทันทีเพราะต้องรีบทำดอกไม้ให้เสร็จก่อน เราจึงขึ้นไปบนบ้านและช่วยกันทำดอกไม้กับส้ม สองคนเพื่อจะเอาไปไหว้ศพ 5 ศพด้วยกัน เรานั่งทำกันตั้งแต่เช้าจนค่ำทำแบบคุยกันไปด้วย เล่นไปด้วยตามประสาคนไม่เจอกันนาน จนเราวกเข้ามาเรื่องศพเลยว่าใกล้เสร็จแล้วจะชวนกันไปที่วัด ส้มมันก็ถามว่ากลัวผีมั้ยล่ะ เราก็บอกกลัวดิ กลัวมาก มันก็เล่าให้ฟังค่ะ (ซึ่งตอนนี้ในบ้านมีเราอยู่กัน 2 คนคนอื่นๆเหมือนจะไปวัดกันหมด)
มันบอกว่า ตอนห้าโมงเย็นวันที่แม่เราโทรหาเราตอนอยู่กรุงเทพอะ วันนั้นแหละ มีคนในหมู่บ้านเรา 5 คนขับรถกระบะจะไปในเมือง และขับไวมาก พาไปชนกับรถสิบล้ออย่างจังจนตายทั้งคัน แล้วก็เฮี้ยนมาก คนที่ตายไปหาทุกคนในหมู่บ้านหมดเลย ทุกคนเจอหมด แม่เราน้าเราก็เจอ ดึกๆช่วงนี้ไม่มีใครออกจากบ้านกัน พอเราได้ยินเราก็กลัวมาก เพราะเรากลัวผี ผ่านไปจนถึงสองทุ่ม เรากับน้องก็คุยกันเรื่อยๆ จนคุยกันเรื่องเสื้อผ้า
ส้มมันบอกให้ซื้อเสื้อผ้าให้หน่อย อยากได้สวยๆ เราก็บอกโอเคเดี๋ยวซื้อให้ แล้วแม่ก็โทรเรียกเราลงไปกินข้าวข้างล่าง ผ่านไปจนสามทุ่ม เราคุยเล่นกับส้มเพลินจนดึก ละทีนี้เราต้องกลับไปนอนบ้านไง บ้านเราที่อยู่ท้ายๆหมู่บ้าน แถมมันดึกเลยกลัว ละกลัวผีที่ส้มเล่าให้ฟังด้วย เลยให้ส้มเดินไปส่ง (ส้มมันไม่กลัวผี) และบ้านแฟนมันก็อยู่เยื้องๆกับบ้านเราห่างกันแค่สามหลังมันบอกว่าจะไปนอนกับแฟนมันด้วย เลยพากันเดินออกมาระยะทางประมาน 500 เมตร
ระหว่างทางเดินหมาก็เห่าๆตลอดทาง เหมือนเราสังเกตว่า บางบ้านที่เขายังเปิดไฟห้องนอนแล้วแอบๆแง้มหน้าต่างส่งดูเรากับส้ม ซึ่งเราก็งงๆ จะแอบทำไม สงสัยคิดว่าเราเป็นผีมาเดินไปเดินมารึเปล่า พอถึงบ้าน ส้มก็บอกว่า รีบๆเดินเข้าบ้านไป กูจะได้รีบวิ่งไปบ้านแฟนกู พอมันพูดงี้มาเราก็วิ่งเข้าบ้าน มาเจอแม่ แม่ก็ถามว่าใครมาส่ง เราก็บอก ไอส้มมาส่งละมันวิ่งกลับไปแล้ว แม่เราก็พยักหน้าอือๆ
วันต่อมามาถึงวันนี้เป็นวันที่เผา ซึ่งตั้งแต่มาเรายังไม่เคยเห็นศพเลย ยังไม่รู้เลยใครตาย แม่กับน้าก็ไปวัดทุกวัน แต่วันนี้เป็นวันที่เราต้องเอาพวกมาลัยไปให้เขาที่วัด ตอนสี่โมงเย็น เรากับส้มก็เดินกันไปวัด เดินคุยกันมาเรื่อยๆ แต่อยู่ดีๆส้มก็กระโดดมากอดเราจากทางด้านหลังแล้วพูดว่า กูรักมึงนะ กูอยากเป็นน้องมึงไปตลอดเลย วันนี้กูต้องไปกับพี่อามแล้ว (อาม คือ แฟน ส้ม ค่ะ)
มึงเข้าไปในวัดก่อนนะ กูจะไปเตรียมตัว เราก็โอเค และคิดว่ามันคงกำลังจะไปอยู่อีกที่กับแฟนมันเหมือนที่แม่เราเคยบอกไว้ เราก็ไม่ได้ไรแล้วเข้าวัดมา คนมางานศพเยอะมาก เรียกว่าเกือบทั้งหมู่บ้าน เราก็ฝ่าฝูงคนถือพวงมาลัยเข้าไปหาแม่ที่อยู่ตรงโลงศพพอดี เรามองไปก็มี 5 โลง จากนั้นเราก็ยื่นพวงมาลัยให้แม่ไป แต่แม่ก็บอกว่าให้เราเป็นคนเอาไปใส่ในโลงเอง เราได้ยินแล้วก็ตกใจและไม่อยากทำเพราะเราไม่ชอบ เรากลัว และจริงๆเราไม่ชอบมางานศพอยู่แล้วด้วย แต่แม่ก็คะยั้นคะยอให้เราทำอยู่นั่น คนในงานก็มองเราเป็นตาเดียวเลย เราก็เลยเอาวะทำก็ทำ พอเปิดฝาโลงมาเท่านั้นแหละ พวงมาลัยหลุดจากมือเราเลยค่ะ! แขนขาเราอ่อนแรงฟุบตัวลงไปนั่งกับพื้นข้างๆโลงศพทุกอย่างมันแบลงค์ไปหมด สมองกำลังประมวนผลทุกอย่างว่า มันใช่หรอ เราช็อกมากตอนนั้นแบบไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนนี้ น้ำตาเราก็เริ่มไหล เสื้อผ้า หน้าตา เราจำได้หมดถึงแม้ว่าร่างกายจะมีแต่บาดแผล แขนผิดรูป แต่เราจำได้!! ว่านั่นเป็นไอส้มน้องสาวเรา!!!!!
ไอส้มที่พึ่งแยกจากกันเมื่อกี้! พึ่งกอดเราเมื่อกี้ !! คนที่นั่งรอเรากลับบ้าน คนที่อยู่กับเราทั้งวัน ตอนนี้เราเห็นเขาอยู่ในโลง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ตอนนั้นเราไม่ยอมรับความจริง เอาจริงๆแล้วใครจะไปเชื่อกันวะ เราบอกแม่ว่าไม่ใช่ส้มหรอก เมื่อกี้พึ่งแยกกัน เราอยู่กับส้มตั้งแต่มาจากกรุงเทพ มันจะตายได้ไง มันเกิดอะไรขึ้น เรา งงมากตอนนั้น มันประมวนอะไรไม่ถูกเลย แม่เราบอกว่าคนที่ตายก็คือส้มนั้นแหละ มันจะไปในเมืองกับแฟนมันแล้วไปชนเข้ากับรถสิบล้อ แฟนมันก็ตายเหมือนกัน อีกสามศพ คือหลานๆของพี่อามแฟนส้มนั่นเอง เราร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานมาก ทั้งโวยวาย ทำไมไม่มีใครบอกเราซักคน เราร้องไห้ตลอดจนเผาเสร็จ น้าก็ก็ร้องไห้ตลอด และเราได้ผลสรุปมาว่า
ส้มกับพี่อาม จะไปในเมืองไปซื้อของและได้พาหลานไปด้วยอีกสามคน พอดีเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางตายกันทั้งคัน หลังจากที่ส้มตายก็เฮี้ยนมาก เดินไปทั่วหมู่บ้าน เดินไปเดินมาทั้งคืน ไปหาทุกคน พูดอยู่ตลอดว่าแก้วมาหรือยัง แก้วอยู่ไหน กุคิดถึงมึงพูดอยู่แต่แบบนี้จนชาวบ้านทนไม่ไหว ส้มก็มาหาแม่ เรียกแม่ทั้งคืนจนแม่กลัว
แม่จึงโทรเรียกแก้วให้กลับมาบ้านและที่ไม่ได้บอกก็เพราะคิดว่าถ้าบอก เราคงกลัวและหนีกลับ ส้มก็คงอยากจะอยู่พูดคุยกับเราจนถึงเวลาสุดท้ายของเขา และเราก็พึ่งมารู้ทีหลังว่า ทุกคนเห็นว่าเราอยู่กับส้มตลอด เราก็นึกเอะใจทีหลังว่า ถึงว่าทำไมไม่มีใครเข้ามาหาเราเลย และส้มจะไม่ค่อยออกไปไหน อยู่แต่กับบ้านจนดึก ตอนที่ส้มเดินไปส่งบ้าน ชาวบ้านเขาก็รู้เขาเห็นเราเดินมากับส้มจึงพากัน แอบๆมอง ทุกคนรู้กันหมดว่าส้มถามหาแต่เรา
เราก็ยิ่งร้องไห้ แปลกที่ว่าเรากลัวผีมากๆ แต่ครั้งนี้เรากลับไม่รู้สึกกลัวเลย มีแต่ความรู้สึกว้าเหว่ สงสาร หดหู่เสียใจมากๆ พอหลังจากเผาเสร็จเราก็ไม่เคยเจอส้มอีกเลย มันว้าเหว่มาก บอกไม่ถูกทรมานใจมากๆ น้องรักที่เล่นด้วยกันสนิทกันมาจากไปแบบไม่ทันตั้งตัว
กว่าเราจะประคองสติกลับมาได้ก็หลายวันอยู่ เราเลยไปซื้อเสื้อผ้าให้ส้มอย่างที่มันเคยขอไว้ และเคยได้ยินความเชื่อที่ว่าถ้าเราเผาอะไรไปให้ เขาจะได้รับ เราก็เผาเสื้อผ้าไปให้ส้ม ไม่รู้ว่ามันจะได้รับไหม และก็ทำบุญให้บ่อยๆ อธิฐานขอให้เราเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก ขอให้เราได้เจอกันอีก
